door.
Steven Claeys, oprichter
Sinds ik in een rolstoel zit, passen mijn kleren niet meer. Vooral mijn broeken, eigenlijk. Ze zakken van mijn heupen, mijn enkels hebben het koud, en de naden staan in mijn vel gedrukt tot het pijn doet. Ik moet dringend op zoek naar een nieuwe broek!
Ik spendeer mijn dagen in oversized joggings, zodat ze lang genoeg zijn om tot aan mijn schoenen te geraken en hoog genoeg kunnen worden opgetrokken om niet met de billen bloot te eindigen na een paar minuten. En die onaangepaste joggings, die zijn zo groot en zo onelegant!
Zo voel ik mij ook als ik mij een jogging aan laat doen. Dat probleem zou ik kunnen oplossen met een paar kleine aanpassingen, dan zou ik mezelf kunnen aankleden en er beter uit zien. Maar zo is er nog geen kledij op de markt, tenzij je velcro en rekkers een modestatement vindt. Ik ben ze in elk geval kotsbeu na het zoeken naar modieuze kledij voor rolstoelgebruikers.
Ik wil gewoon een tikkeltje uitstraling, het gevoel hebben mens te zijn en ik wil complimentjes over hoe mooi ik gekleed ben. Ik wil dat vrouwen zich omdraaien om naar mij te kunnen blijven staren, en niet omdat ik in een rolstoel zit, maar omdat ze mij knap vinden in mijn hippe kledij.
Zelfvertrouwen, daar gaat het hier over. En zelfstandigheid.
Ik geef niet op, schuim tevergeefs het internet tientallen keren af en vind kledij voor 65-plussers en een paar hoopvolle sites die uiteindelijk blijken genoegen te nemen met kledij die afschuwelijk is en bovendien gevaarlijk voor mijn gezondheid. Ik weet, over smaken en kleuren valt niet te twisten, maar heel eerlijk: hebben jullie al eens aangepaste kledij gezien waar je op slag verliefd op werd?
Dat dacht ik al.
En zo begint een avontuur waar ik nooit van zou hebben durven dromen, want iemand stelt mij voor aan een bevriende modeontwerpster. Ze stelt me de ene na de andere vraag. Over wat er dan zo speciaal moet zijn aan een aangepaste broek. En wat decubituswonden zijn. En waarom een rits geen optie is als je tetrapleeg bent.
Ik vertel gepassioneerd dat ik vind dat iedereen het recht heeft zich goed te voelen in zijn of haar kleren. Dat wie door een hel is moeten gaan om toch een zo normaal mogelijk leven te kunnen leiden volgens mij recht heeft op kledij die de doorzettingsvermogen, die vechtlust en die overwinning benadrukt.
Recht op kleren die die zelfstandigheid vergroten en zelfvertrouwen stimuleren.
Een paar dagen later krijg ik een mailtje, dat ze erover nagedacht heeft en al een eerste ontwerpt heeft, en of we gauw nog een keer kunnen samenzitten om dat ontwerp bij te schaven en te finaliseren. Enthousiast zeg ik ja. Drie weken later is het zover.
Ik doe het prototype aan. Eindelijk heb ik, net zoals voor mijn ongeval, geen hulp meer nodig bij het aandoen van een broek, het sluiten van een rits en het gebruik van een knoop. Ik zwier sierlijk mijn beide benen uit bed en glij over mijn plank de rolstoel in. Verbaasd en opgelucht roep ik, net iets te luid door het enthousiasme, tegen de wereld en wie het horen wil dat de broek fantastisch zit! Ik rol zo snel ik kan naar de enige lange spiegel op het gelijkvloers om mezelf te bekijken.
Ik word emotioneel wanneer ik een man in een rolstoel zie zitten. Ontdaan van zijn vormeloze jogging, met een blauwe broek die mooi tot op de schoenen valt, die mooi de benen vormt, die niet snijdt in de knieholten en niet in de liezen…
En direct denk ik bij mezelf: “Waarom zou ik zulke kledij enkel voor mezelf houden, waarom zou ik anderen dezelfde nachtmerrie laten beleven als ik? Ik kan voorkomen dat anderen voor dezelfde frustraties komen te staan.
“Dit moet ik delen met de rest van de wereld!”